بارون نبار دیگه بسه من دلخوشیم همین یه سقفه
واسه چی گریه میکنی ای آسمون بدون وقفه
رویا نباف مغز مریضم تمام شد پرواز کرد رفت عزیزم تمام شد
هی زل نزن به کوچه ی بعد از گذشتنش انقدر نمیر در تب بی رحم رفتنش
لعنت به شب های بعد از تو به دردی که ماند از تو به دادم نمیرسی
رفتی آواره شد خانه ماندم غریبانه لعنت به بی کسی
دیگه دلم برات تنگ نمیشه دور شو از اینجا
با تو زندگی خوش رنگ نمیشه دور شو از اینجا
بی من نتوانی این خط و نشان لبریزم از عشق آرامش جان
باران ببارد عجب حال خوشی شاید ندانی ولی باعثشی
شعر قشنگ بودنی از تو به خود رسیده ام آیینه ای و روشنی خودم رو در تو دیده ام
تویی که خلوت منو ستاره بارون میکنی برای تنهایی من آغوشتو وا میکنی
دلتنگت میشم بکش دست نوازش رو سرم پیشم بشین درد دلاتو میخرم
میشم پناهت غصه هات مال خودم با من مدارا کن که بد عاشق شدم
یه آدم مغرور بعید بود ازش اینجوری دلشو بخواد به زور ببنده بهت
این آدم مرموز یادش میوفته هر روز گذشته قبل از تورو هی میخنده بهش
مثل کوه پشت و پناه همیم ولی هر دومون دستامون خالیه باید جای من باشی تو زندگی
بفهمی نداری چه بد حالیه باید جای من باشی تا حس کنی
ببین چه کردی تو با دل من عشق تو آخر شد قاتل من
تو میروی و من میمانم به گریه میرسم میدانم نفرین نمیکنم من عاشقم نمیتوانم
